تاثیر شیوه زندگی در سلامت بدن و تاثیر آن بر روند پیری

شیوه زندگی سالم life style، رژیم غذایی و ورزش می توانند طول عمر را افزایش دهند و در نتیجه برای روند پیری سالم مفید باشند.

شيوه زندگي سالم يعني:

تمرين عادتهاي خوب وسالم وبكار بستن آنها در تمام مراحل زندگي و همچنين دوري جستن از عادت هاي زيان بار وغير سالم.

می دانیم که ، يكي از عواملي كه بر روي سلامت انسان بسيار تأثير گذار است غذا مي باشد و غذا به موادي اطلاق مي شود كه وارد بدن شده وپس از تغييراتي بتواند اعمال زير را انجام دهد:

1) تأمين كننده انرژي يا نيروي مورد نياز بدن به منظور انجام كار وساير اعمال حياتي .

2) تأمين كننده مواد لازم براي رشد ونمو، ترميم بافتهاي ازدست رفته وآسيب ديده .

3) رساندن موادلازمي كه درجريان رشد ونمو ، ترميم نسوج وتوليد انرژي دربدن ضرورت تام دارد.

لذا غذايكي از عوامل اصلي حيات محسوب شده وبدون آن ادامه زندگي ميسر نيست

از طرف دیگر هم می دانیم که ، ورزش كردن مرتب و روزانه موجب تنظيم سوخت وساز بدن شده ونقش بسزايي در سلامت انسان دارد و موجب، تقويب قلب وريه وعضلات بدن ، کاهش خطر حملات قلبي، فشار خون بالا وديابت شده و باعث سوزاندن چربيهاي بدن شده وبه ما كمك مي كند تا وزن خود را كنترل و در حد قابل قبول حفظ كنيم همچنین ورزش باعث تقويب استخوانها شده و خطر پوكي استخوان را كم مي كند

یافته های متخصصین در مردان پیر توانمند از نظر فیزیکی نشان می دهد که پیاده روی منظم با کاهش میزان مرگ و میر کلی در ارتباط می باشد. تشویق افراد سالخورده به پیاده روی می تواند برای سلامت آنها بسیار سودمند باشد. در جوامع صنعتی ، پر خوری ، عدم تحرک و چاقی چالشهای جدیدی را در سلامت عمومی به بار آورده است. در حال حاضر برای مشخص کردن اثر پاتوفیزیولوژیکی پر خوری تلاش بسیاری در حال انجام است. یافته های متعددی وجود دارد که بیانگر این امر است که دریافت کالری بر میزان پیری و ظهور بیماری های مرتبط با آن در حیوانات و احتمالا انسان در ارتباط است.

بیایید کمتر بخوریم

دریافت کالری زیادی می تواند باعث دیابت و هیپرانسولینمی نیزگردد، در مطالعه ای دیده شده است که ایجاد بی نظمی در چرخه انسولین در محیط invivo می تواند موجب بروز پیری سلولی گردد.

محدودیت کالری با کاهش پیام رسانی انسولین، طول عمر را در گونه های مختلف افزایش داده است و این عمل بیومارکر های پیری سلول را در موجود زنده را نیز کاهش می دهد. محدودیت کالری در مدلهای حیوانی بسیاری ، حالات پاتولوژیکی وابسته به پیری را نیز به تاخیر می اندازد. در مطالعه ایی مشخص شده است که موش های صحرایی آزمایشگاهی وقتی دریافت غذایشان محدود گردیده نه تنها طولانی تر زندگی کرده اند بلکه بیماری های مرتبط با سن کمتری نیز بروز داده اند. در بررسی های متعدد بعدی متخصصین دریافتند که وقتی تغذیه موشها و موش های صحرایی 30 تا 60 درصد کاهش می یابد ، متوسط طول زندگی و حداکثر طول زندگی ( متوسط زندگی طولانی ترین دهه زندگی شده) به میزان مشابهی افزایش می یابد. در مقابل ، موش های صحرایی با دریافت کالری تقریبا محدود ( 92 درصد متوسط دریافت غیر محدود) که توسط ورزش و رژیم وزنشان تقریبا 40 درصد زیر نمونه های کنترل بدون تحرک با همان میزان دریافت کالری نگه داشته می شدند افزایش طول زندگی نشان داده اند، البته در حداکثر طول زندگی آنها افزایش نداشته است.

در موش های صحرایی پیر افزایش قابل توجهی در وزن بدن ، توده چربی، و توزیع خاص چربی بدن دیده شده است. در انسانها ، افزایش توده چربی ( چاقی) ، و افزایش مشخص چاقی شکمی در نتیجه جای گیری چربی احشایی با سندرم های متابولیک پیری ارتباط دارد. مطالعات بیان می کنند که کاهش توده چربی و در نتیجه آن پاسخ مثبت مشاهده شده در روند پیری مدلهای حیوانی می تواند در پیری انسانی و پاتولوژی مرتبط با آن نیز صدق نماید.

محدودیت کالری (CR) حداکثر طول عمر را افزایش می دهد و پیری را در موشها ، موش های صحرایی و بسیاری از گروههای غیر پستانداران کاهش می دهد. یافته های متعدد موجود این اصل کلی و آشکار را بیان می نماید که اثرات CR می تواند موجب افزایش طول عمر در گونه های متعدد حیوانی گردد و این تفکر را القا می نماید که ممکن است در انسانها نیز نتایج مشابهی قابل دست یافتن باشد.

دکتر محمد بقایی

داروساز و پژوهشگر کازمتیک